Rozdział 15 - "Oporny na Wiedzę"

Wyszedł na dziedziniec, chciał trochę pomyśleć. Wcześniej przypudrował siniaka pod okiem, niestety nie udało mu się go całkowicie zakryć, dlatego musiał się mierzyć z dziwnym spojrzeniem ludzi. Niektórzy spoglądali na niego ze współczuciem, inni się śmiali, jeszcze inni udawali, że nic nie zauważyli, ale elf wiedział, że to tylko pozory. Purpurowa plama widoczna była na pierwszy rzut oka, mimo jego usilnych starań. Ale nie mógł siedzieć w pokoju przez cały tydzień. Uciekł szybciutko, gdy zobaczył znajomych Darksa, zmierzających do akademika. Upiora, co prawda, z nimi nie było, ale wolał, żeby oni również nie oglądali go w takim żałosnym stanie. Za kilka dni miał lekcje z księciem i był pewien, że będzie się z niego naśmiewał, to było dla niego typowe. Zerknął przed siebie i skamieniał. Lejn właśnie zbliżał się na dziedziniec. Elf rozejrzał się dookoła, pierwszym, co wpadło mu do głowy, było schowanie się za garstką uczniów. Uznał jednak, że nie będzie z siebie robił wariata. Nie mógł pójść do akademika, bo stali tam jego znajomi, a trochę się ich obawiał. Zagryzł wargę, już nie miał szans na ucieczkę, usiadł z powrotem na ławkę i westchnął zrezygnowany. Zerkał tylko kątem oka, czy opiekun się zbliża. Nagle stracił go z oczu. Odetchnął z ulgą i zerknął w stronę akademika, widok zasłaniała mu jednak pewna sylwetka. Przeklął w myślach…

-Co to jest?- Upiór zmarszczył brwi i ukucnął przy chłopcu. Wyglądało na to, że wpatrywał się w jego podbite oko.

-Nic.- Szepnął skrępowany Rinril, spuszczając wzrok.

-Kto ci podarował tak miły prezent?- Zapytał Darks, wyraźnie poirytowany sytuacją. Dotknął delikatnie fioletowej skóry.

-Nie, nikt.- Uśmiechnął się krzywo elf, czując w sobie jakieś dziwne ciepło.- Tylko… Wpadłem na drzwi.

Lejn zmrużył podejrzliwie oczy.

-Drzwi, mówisz?- Upewnił się, nie do końca wierząc chłopcu.

-Tak.

Książę pokręcił głową , wcześniej mierząc elfa pobłażliwym spojrzeniem. Wyprostował się i przysiadł na ławce obok młodzika. Złapał go za podbródek, tak, by skierować jego twarz ku sobie. Przejechał dłonią po obolałym miejscu i chwilę później po siniaku nie było śladu. Rinril z niedowierzaniem przejechał palcem po niedawno spuchniętym miejscu.

-Na przyszłość…- Zaśmiał się upiór, wstając.- Bądź trochę ostrożniejszy.- Zakpił i ruszył dalej, najpewniej ku swoim towarzyszom.

Rosalle uśmiechnął się wesoło.

 

Nadeszła jedyna lekcja, jaką Rosalle potrafił znieść bez ziewania , głownie dlatego, że był zbyt przerażony, żeby się nudzić. Latanie nie było jego ulubioną dyscypliną, szczególnie latanie na gryfach. Elf, zbyt litościwy dla wszystkich istot, jakie stworzyła natura, nie potrafił władać nad potężną bestią. Za tym szła oczywiście kiepska ocena. Postanowił nie przyznawać Darksowi, że nie potrafi latać, bał się, że może zmusić go do czegoś bardzo nieprzyjemnego, a tego nie chciał. Póki co, cieszył się oceną mierną, czyli radził sobie. Zerknął niepewnie na ostry dziób bestii i przeszły go ciarki. Jak takie groźne stwory mogły chodzić po ziemi?! Niemal krzyknął, gdy poczuł czyjąś dłoń na ramieniu. Odetchnął, gdy zobaczył swojego nauczyciela, widocznie rozbawionego sytuacją.

-Rinrilu, pamiętaj, że zaliczenie jest już w czwartek, lepiej, żebyś przekonał się do Agrossa.- Wskazał na bestię.

Rosalle westchnął. Jedynym pozytywem ten lekcji był bardzo wyrozumiały i miły profesor. Nazywał się Vargbek i był najbardziej litościwą osobą w całej szkolę.

-Wiem, profesorze.- Odparł Rosalle.- Ale on chyba za mną nie przepada.- Dodał, słysząc, jak gryf wściekle na niego syczy.

-Pokaż mu, kto tu jest panem.

-Mam go uderzyć?- Oburzył się elf. Bądź, co bądź, ale w tej kwestii był wierny swojemu pochodzeniu. Nigdy nie skrzywdzi żadnego zwierzęcia, ani do niczego nie będzie go zmuszał.

-Oczywiście, że nie. Wyprostuj się, pokaż mu, że panujesz nad sytuacją, on musi się czuć przy tobie bezpiecznie.

-Chyba nie mam mu zbyt wiele do zaoferowania.

Nauczyciel zaśmiał się i poklepał ucznia po ramieniu.

-Uwierz mi, gdzieś tam w tobie siedzi prawdziwy jeździec.- Odszedł, zostawiając młodzieńca samego.

-Ten jeździec musiał się ukryć bardzo głęboko.- Burknął do siebie elf, mierząc bestię znudzonym spojrzeniem.- Pozwolisz mi wsiąść?

Ostre pazury w złości zaczęły rozkopywać ziemię, a z krtani wypełzł głośny syk.

-Proszę!- Krzyknął zrezygnowany elf.- Miej litość!

 

 

-Czy przeczytałeś już mój ulubiony podręcznik?- Zapytał upiór, stając w drzwiach.

Rosalle kiwnął głową.

-Ciekawy?- Zaśmiał się Darks, wpuszczając chłopca do środka.

-Nie bardzo.- Odparł szczerze elf, choć musiał przyznać, że informacje nie były skomplikowane i wiele się nauczył.  Może jego ojciec miał rację mówiąc, że czytanie jest bardzo pożyteczne. Póki co, młodzik nie zawracał sobie tym głowy, mając przed oczami księcia, odzianego jedynie w luźne spodnie i przylegający, idealnie podkreślający jego mięśnie podkoszulek.

-Dobrze.- Uśmiechnął się mężczyzna, siadając przy stole. Gestem ręki zaprosił do siebie elfa.- Więc możemy zacząć.

-Nie będziesz mnie pytał?- Zdziwił się chłopiec.

-Nie zamierzam.- Odparł upiór, wertując jakąś książkę.- Jeśli się nauczyłeś, to poradzisz sobie z obecnym materiałem. Powiedz mi, maleńki, czego najbardziej nie lubisz.- Zapytał.

-Alchemii- Szepnął zmieszany elf.

-Więc od niej zaczniemy.- Uśmiechnął się upiór, widząc niezadowoloną minę młodzika.- A powiedz mi, koteczku, jaki dział sprawia ci największe problemy.

Elf pomyślał chwilę. Najgorzej szły mu trucizny, a najlepiej eliksiry życia, które były ich kompletnym przeciwieństwem. Gdyby powiedział prawdę, oczywiście zakładając, że Lejn po raz kolejny zastosuje tą metodę, musiałby od tego zaczynać, a był zmęczony. Postanowił skłamać.

-Eliksiry życia.- Szepnął cicho.

Książę oderwał się na chwilę od podręcznika i zerknął na niego podejrzliwie.

-Więc zaczniemy od zabijania.- Uśmiechnął się. Elf zbyt długo się zastanawiał, poza tym, miał wgląd w jego oceny. Darksa nie dało się uszukać.- Trucizny, mój drogi.

Rosalle opadł zrezygnowany na stół.

-Nie.- Jęknął.

Upiór zachichotał tylko cicho.

-Ucisz się.- Rzekł.- To trudne rzeczy, więc musisz się skupić. Najważniejsze, to zrozumieć istotę składników. Nie możesz utożsamiać trucizny z naturalnie występującymi toksynami. Najsilniejsze uzyskuje się z innych związków, pojedynczo nieszkodliwych, jednak po umiejętnym połączeniu, zabójczych.- Teraz uśmiechnął się jadowicie.

Elf pokiwał głową.

-Mając pod ręką Kwiat Brawantu, jest leczniczy, Aloes o podobnych właściwościach, i dwie trujące substancje, w tym sok z łodyg Akalory, co byś połączył, aby uzyskać truciznę?- Zapytał.

Rosalle chwilę rozmyślał.

-Kwiat Brawantu i aloes?- Bardziej zapytał niż stwierdził.

-Źle.-  Uśmiechnął się triumfalnie Lejn.- Jaki z tego wyciągasz wniosek?

-Żaden.- Jęknął chłopiec,

Upiór pokręcił głową, dalej uśmiechnięty.

-Nie ma reguły, dotyczącej trucizny. Można ją uzyskać z najróżniejszego świństwa. To oznacza, że nazw, właściwości i tym podobnych masz się nauczyć na pamięć. Substancja może reagować z aloesem, a druga już nie. Dodatkowo Kwiat Brawantu nie łączy się z niczym. Wiedząc to, co być wybrał?

-Aloes i Akalore?- Zapytał zrozpaczony elf.

-Nie.- Zaprzeczył książę.- Kiedy zaczniesz się uczyć, dowiesz się, że Aloes nie łączy się z Akalorą, za to łączy się tylko z substancjami trującymi, ale zmienia ich działanie na lecznicze. Więc wysuwa się prosty wniosek, że z tych składników nie da się sporządzić trucizny. Brawant się nie łączy, aloes zmienia odczyn, a dwie trucizny się nie połączą.

-Nie rozumiem!- Krzyknął chłopiec, opadając na stół.

-Wiem.- Rzekł upiór.- Do następnej lekcji masz zrozumieć. I Wyuczyć się pierwszego działu roślin. Ostrzegam, dużo tego, więc najlepiej zacznij od razu.- Zaśmiał się.

-Nie dam rady.- Szepnął załamany elf, bliski płaczu z bezsilności. Był pewien, że Lejn wytłumaczył mu to tak prosto, jak tylko się, dało, ale on i tak nie rozumiał!

Upiór pokręcił głową, widząc, że chłopiec potrzebuje dodatkowej pomocy. Pstryknął palcami, a na stole ułożyły się cztery rodzaje roślin. Te same, o których mówił wcześniej. Ku zaskoczeniu chłopca, mężczyzna pociągnął go na swoje kolana. Zarumienił się mocno, nie miał pojęcia, że Darks prowadzi z nim swoistą grę, nie znał go.

-Patrz uważnie.- Rozkazał, gdy na stole pojawiła się również filiżanka.- To jest Kwiat Brawantu.- Pokazał czerwony kwiat o niebieskiej łodydze.- Wiemy, że się nie łączy, więc odsuwamy na bok.- Jak powiedział, tak zrobił. Przeniósł uwagę na następną roślinę.- Z aloesu nie zrobimy trucizny, takie ma właściwości, więc też odstawiamy. Zostają nam dwie trujące rośliny. Z dwóch toksycznych środków nie zrobimy trucizny, również zostawiamy je w spokoju. Zostało nam coś?- Zapytał.

Elf pokręcił głową, patrząc na działania Lejna z zaciekawieniem.

-Już lepiej?- Zapytał upiór, patrząc nie niego. Miał nadzieje, że przytaknie, bo naprawdę nie wiedział, jak prościej to wytłumaczyć.

Elf kiwnął głową z lekkim uśmiechem. Trochę mu się to rozjaśniło.

-Nauczysz się części pierwszego działu na następną lekcję?- Upewnił się. Nie mógł obciążać elfa czymś, co było dla niego niemożliwe do wykonania.

-Tak.- Szepnął cicho chłopiec, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Siedział tak na jego kolanach i spuścił wzrok. Ten potargał go jedynie po miękkich włoskach i uśmiechnął sie kpiąco.

-Wstydzisz się.- Stwierdził, mierząc go pobłażliwym spojrzeniem.

-Nie.- Odparł chłopiec, uciekając z kolan upiora. Usiadł na krześle obok i zamrugał parę razy, żeby otrzeźwieć.- Czy to koniec dzisiejszej lekcji?

Jedyną odpowiedzią, jaką usłyszał była salwa głośnego śmiechu.

 

Koniec lekcji. Elf spoglądał zaciekawiony na znudzonego Darksa, wertującego podręcznik w poszukiwaniu odpowiednio uciążliwej pracy domowej. Twarz księcia do idealnie gładkich nie należała, ale on zawsze był fanatykiem tego krótkiego, kłującego zarostu. Oprócz tego twarz Darksa spowijało kilka, niezbyt widocznych blizn. Były naprawdę niewielkie i nie szpeciły przystojnej twarzy, dodawały jej charakteru i wzbudzały zaciekawienie elfa.

-Skąd to masz?- Pomyślał głośno, przyglądając się największej w okolicy ust.

Darks spojrzał na niego pytająco. Elf spuścił głowę.

-No… Blizny.- Wymamrotał, zdając sobie sprawę z tego, że wypowiedział uprzednie pytanie na głos.

Upiór prychnął.

-Lubię się bić.- Odparł, nie odrywając wzroku od podręcznika.

-Lubisz krzywdzić innych?

-Lubię się bić.- Powtórzył Lejn, bardziej stanowczym głosem.

Rinril niewiele rozumiał z tej odpowiedzi.

-Tak po prostu?

-Tak.- Zgodził się książę, lekko podenerwowany wścibstwem młodzika.

-Dlaczego?

-Dlaczego nie?- Spojrzał na niego zimno, dając do zrozumienia, że nie ma ochoty na dalszą rozmowę.

-Przepraszam.- Szepnął elf.- A mógłbym ci zadać jeszcze jedno pytanie?

Upiór wywrócił oczami i spojrzał wyczekująco na elfa.

-Bo wtedy, na polach… Kiedy mnie pocałowałeś.- Umilkł na chwilę. Odrobinę się wstydził, ale naprawdę chciał wiedzieć, czy dla upiora to coś znaczyło, czy może nie… Nie miał pojęcia, jak się do tego zabrać.- Dlaczego to zrobiłeś?

-Taką miałem zachciankę.- Odparł zimno Darks.

Rosalle spuścił głowę.

-Mogę już iść?- Zapytał smutno.

-Oby szybko.

Rosalle wstał od stołu i zerkając na niego, poszedł w kierunku drzwi. Chwilę później już go nie było. Słysząc cichy trzask zamykanych drzwi, upiór uśmiechnął się zadowolony. Wszystko szło po jego myśli.

 

Od Autora:

Tak, krótko, wiem, za długa przerwa, wiem, no wiem, nie postarałam się. Wiadomo. Ale się poprawię, naprawdę. Przepraszam, jesteście źli, wiem. Miłego dnia.