Rozdział 2 - "Uczelnia Magiczna w Varloht"

Na wiecznie zielonej Zellenword nastał słoneczny, jak zawsze, poranek. Ptaki śpiewały proste melodie, a rude lisy węszyły w poszukiwaniu posiłku. Wiał przyjemny, letni wiatr. Cieplutkie, rześkie powietrze otulało z największą miłością każdą spacerującą na łonie natury istotę. Zielone łąki kąpały się w słońcu, a w sadach i na polach uprawnych dojrzewały doskonałe w smaku owoce oraz warzywa. W chacie, należącej do rodziny Rosalle rozgrywała się teraz prawdziwa walka.

 Po głowie młodego Rinrila krążyły przeróżne, niesamowicie zawiłe i splątane ze sobą myśli. Przed zielonymi oczyma pociemniało. Młodziutki elf był w stanie szoku, czuł się, jakby ktoś uderzył go mocno w głowę. Właśnie usłyszał coś niewiarygodnego. Spoglądał z niedowierzaniem na ojca, który ogłosił mu względnie dobrą nowinę.

-Jak to, dostałem się?!- Zawył rozpaczliwie chłopiec, pochylając się nad rodzicami. Spojrzał z nadzieją na matkę, która była bardzo uległą kobietą i ponad wszystko ceniła zadowolenie i wole swojego syna. Należała do cudownych istot, o smukłej, delikatnej sylwetce i idealnie owalnej, kobiecej twarzy. Po niej Rinril odziedziczył jadowito zielone ślepia, podobnie jak większość swoich atrybutów. W tej chwili elfka wzruszyła ramionami. Nie mogła nic zrobić dla swojej pociechy.

-Nie pójdę tam!- Krzyknął rozpaczliwie Rinril, odsuwając się kilka kroków od rodziców.- Nigdy!

-Oczywiście, że pójdziesz.- Zaśmiał się ojciec, klepiąc syna po ramieniu. Jego pociecha była naprawdę uparta. Po piętnastu latach życia zdążył się przyzwyczaić do marudzenia chłopca.

-Jeśli mnie tam wyślesz, popełnię samobójstwo!-  Powtarzał z zawziętością elf, nie zważając na to, że jego głos robił się coraz bardziej histeryczny.- Nie pójdę!

-Owszem, pójdziesz.- Zaręczył ojciec, jakby z kpiną.

-Nie!

 

Naburmuszony Rosalle siedział w powozie, który wiózł go prosto w paszczę Najwyższej Uczelni Magicznej w Varloht . Mijał najpiękniejsze krajobrazy, zielone puszcze, kamienne, wysokie góry, wodospady i łąki, na które ani trochę nie zwracał uwagi. Rozmaitość kolorów, ani nawet ciepłe promienie słońca nie poprawiały jego humoru.  Cały czas mruczał pod nosem coś, co nawiązywało do jego nienawiści do rodziców . Jego przyjaciel  Remi z łobuzerskim uśmiechem przypatrywał się ułożonej z marmurowej kostki drodze. Jechali już długo, zbliżali się do centrum Varloht. Wzdłuż szerokich chodników układały się zgaszone teraz latarnie, piękne, stare kamienice. Po marmurowych kostkach stąpało wiele istot, istny tłum. Była to bezpieczna dzielnica, pełna turystów, ważnych zabytków i miejsc, które gwarantowały rozrywkę. Według obliczeń rudzielca za jakieś pół godziny powinni byli dotrzeć na Uczelnię. Jego uśmiech z sekundy na sekundę robił się coraz szerszy i bardziej przebiegły. Szturchnął Rosalle w ramię i zachichotał, gdy ten spojrzał na niego wściekły.

-Co powiesz na mały spacerek?- Spytał, obserwując reakcję drobniejszego elfa. Ten przez chwile patrzył na niego z niezrozumieniem, potem prychnął.

-Nie mam ochoty.- Odparł, gładząc palcem skurzane obicia powozu. Był zaprzężony w dwa konie, składał się z dwóch, długich wagonów, liczących po dwanaście miejsc. Chłopcy siedzieli w pierwszym, pod czujnym okiem kierowcy. Elf rozumiał doskonale. Jego przyjaciel chciał uciec z powozu. Rosalle nie miał ochoty patrzeć ani na jego twarz, ani na twarze swoich rodziców. Świat mu zbrzydł. W duchu modlił się, by Remi zaprzestał wszelkich prób przekonań i dał mu napawać się nienawiścią, przepełniającą w tej chwili jego serce.

Rudzielec zachichotał i szturchnął ramię blondyna.

-Choć, złośniku.- Bardziej rozkazał, niż poprosił niebieskooki, rozglądając się dookoła. Wiedział, że Rinril w końcu się zgodzi. Podpuszczanie go należało do bardzo łatwych czynności. A przecież nie mógł zostawić najlepszego przyjaciela na katorgi w Akademii. Większość pasażerów spała, młode elfy wydawały się bardzo znudzone podróżą, dlatego też Remi nie miał obaw. To zostało by słodką tajemnicą jego, oraz zielonookiego.

-Nie chcę.- Odparł Rosalle, zerkając co chwilę na kierowcę powozu.

-Tchórz cię obleciał.- Uśmiechnął się kąśliwie Remi. Wiedział, że blondynek nie wytrzyma długo.

Rosalle spojrzał na rudzielca z wyższością. Nikt nie mógł obrażać go w taki sposób, a już na pewno nie rudzielec.

-Idziemy.- Rzekł stanowczo i wstał ze swojego miejsca, zerkając wyzywająco na przyjaciela.

Remi zaśmiał się cicho. Poszło jeszcze łatwiej niż się spodziewał. Przyłożył palec do ust, dając do zrozumienia zielonookiemu, że ma być cicho. Tamten prychnął z oburzeniem, przecież wiedział, co ma robić. Rudzielec szepnął mu jeszcze coś na ucho i zwinnie wdrapał się na okno. Jego źrenice powiększyły się znacznie. Odwrócił się szybko do tyłu z zamiarem zeskoczenia z powrotem na drewniany pokład powozu, jednak Rinril wskakujący na to samo okno skutecznie mu to uniemożliwił. Rosalle wpadł na rudzielca i oboje z głośnym trzaskiem wylecieli z wagonu, prosto na nagrzane słońcem, marmurowe płyty.

Rinril jęknął przeciągle i zerknął na podłogę. Ujrzał cień pewnej osoby, uniósł głowę, by zobaczyć zainteresowanego osobnika. Nad chłopcami stała starsza kobieta w ciemnozielonej szacie nauczyciela. Jej twarz szpeciły gniewnie zmarszczone brwi i ściągnięte ku dołowi kąciki ust. Za nią, w tle stał gotycki budynek samej Najwyższej Uczelni w Varloht. Piękny gmach o strzelistych wieżach, oraz oknach wypełnionych witrażami, zbudowany z ciemnego kamienia stał przed nimi otworem. Na pierwszy rzut oka dało się dojrzeć wielką, bogato zdobioną rozetę, rozbudowaną fasadę, oraz piękne, dopracowane do najmniejszych detali portale. Nawy boczne były wyraźnie wyższe niż środkowa. Ten oto cudowny widok zwiastował kłopoty niesfornych elfów.

-Szlag!- Zaklął Remi. Widocznie jego obliczeniom nie można było ufać… Koszmar się zaczynał.

 

Gdyby tylko Rinril zdecydował się wyskoczyć trochę wcześniej, kilka nic niewartych minutek… Teraz zwiedzałby Varloht i obmyślał plan ucieczki na inny kontynent. Najpewniej wybrałby Shadowed, nikt nie szukałby młodego, niewinnego elfa w krainie upiorów.  Tylko teoretycznie, gdyż myślenie Rosalle nie było zbyt skomplikowane, dlatego wszyscy domyślili by się miejsca jego pobytu po kilku godzinach od przekazania wieści o zaginięciu. Rinril był skazany na tą uczelnię i miał wrażenie, że nienawidzi jej z wzajemnością. Wzdychał cierpienniczo, patrząc wściekle na Remiego, który również był teraz w podłym nastroju. Wraz z pierwszym dniem szkoły chłopcy mieli się stawić u dyrektora, lecz teraz nauczyciel prowadził grupę elfiątek  w głąb korytarzy Uczelni. Były szerokie, ułożone z ciemnozielonych płytek. Ściany do połowy połyskiwały kremową barwą, u dołu ułożone były na nich brązowe, błyszczące płytki, wisiały na nich przeróżne obrazy, portrety założycieli, najlepszych absolwentów, władców i podobnych obywateli. Na wyższe piętra pięły się spiralne, kamienne schody.  Rosalle dreptał cicho za grupą, aż trafił do wielkiej sali, wypełnionej po brzegi różnego rodzaju istotami, młodszymi i starszymi, drobniejszymi i tymi lepiej zbudowanymi, obydwu płci. Środkiem pomieszczenia biegł czerwony dywan, prowadzący do szerokiego biurka, w którym zasiadły trzy istoty.  Jedną z nich była starsza kobieta o siwych włosach i pomarszczonej twarzy. Ubrana była w zieloną szatę, podobnie jak pozostała dwójka. Nad nosem widniały okrągłe, niewielkie okulary, o srebrnych oprawkach. W samym środku siedział mężczyzna o delikatnym zaroście i muskularnej budowie ciała. Był bardzo blady, wyglądem przypominał upiory. Miał mocne rysy twarzy i skórę wypraną z kolorów. Po lewej, na skraju spoczywał niski, wiotkiej budowy staruszek. Wydawało się, iż był elfem, gdyż posiadał szpiczaste uszy i delikatne, typowe dla tej rasy rysy twarzy. Nauczyciel stanął w miejscu, grupa również. Wtedy rozległ się głos magicznego dzwonu . Muskularny mężczyzna wstał znad ławy i przeleciał wzrokiem tłum uczniów. Odchrząknął raz i zwrócił się do stworzeń.

-Witamy państwa w Najwyższej Uczelni Magicznej w Varloht.- Zaczął, a po sali rozległy się oklaski. Gdy tylko ucichły, mężczyzna kontynuował.- To już sto tysięczny czterdziesty piąty raz, gdy nowy rok zaczyna się dla uczniów. Trudno uwierzyć w tak długą historie naszej szkoły.  Miło znowu gościć was za murami naszej akademii, zarówno uczniów, jak i nauczycieli. Po tak długiej przerwie, każdego z nas czeka rok pełen pracy. Młodzi uczniowie, rodzice, nauczyciele, czas na kolejny rozdział życia, czas na coraz bliższe poznawanie magii i kroczenie jej coraz trudniejszą ścieżką. Jako dyrektor, obiecuję wam godne warunki do pracy, abyście mogli poszerzać swoje horyzonty.- Zakończył, a po sali znowu rozeszły się głośne oklaski.

Następnie wstała staruszka i uśmiechnęła się ciepło. Rosalle nudził się niemiłosiernie. Rozglądał się dookoła, jakby czegoś szukając i obgryzał przydługie paznokcie. Tak naprawdę musiał zająć czymś oczy. Gdy patrzył na staruszkę miał ochotę zwrócić drugie śniadanie. Nie miał pojęcia, że w tej chwili czyjeś czujne oczy go obserwują.

-Czas na część organizacyjną. Na korytarzach wywieszone są informację o zebraniach danej klasy i przydzielonej sali. Wychowawcy klas zaopatrzą je w plan zajęć. Do szkoły wstąpiło pięć klas pierwszych, serdecznie witamy, nie macie się czego obawiać, nie gryziemy.- Zaśmiała się ciepło.- Po apelu te klasy pozostaną w sali i posłuchają krótko o przydzieleniu do swoich grup…

 

W sali pozostały jedynie klasy pierwsze, było to około osiemdziesięciu osób. Rinril niespecjalnie przejmował się tym, gdzie go wyślą. Specjalizację magiczną wybierało się dopiero w trzecim roku nauki, na razie wszystkie klasy miały dokładnie te same zajęcia. Uczniów dzielono na pięć grup, niezależnie od rasy. Brano pod uwagę wyniki testów i do jednej klasy wkładano najgorszych i najlepszych, dla równowagi. Te grupy nazywały się po kolei : Kassel, Mothem, Rings, Solia oraz Varhar. Grupy te dla nauczycieli dzieliły tylko mundurki, jednak wśród uczniów było to jak przynależenie do pewnego rodu. Pomiędzy różnymi grupami często powstawały konflikty, rywalizowały o lepsze wyniki w każdej możliwej dziedzinie.

-Rinril Rosalle.- Wyczytała pani wicedyrektor.- Warhar. Sala 206.

Chłopiec westchnął. Niech będzie, przynajmniej nie musiał nosić paskudnego, seledynowego stroju, jak ci, przynależni do Rings. Warhar zdobiły czarne mundurki.

-Remi  Luck.- Wyczytała Kobieta.- Mothem. Sala 311.

Rudzielec uśmiechnął się psotnie. Czyli został rozdzielony z blondynkiem. Nie szkodzi, pewnie i tak uda im się nieźle napsocić…

 

Od Autora:

Wybaczcie długą przerwę. Miałam teraz sporo pracy i ostatnim, o czym myślałam, było pisanie. Ale w końcu się doczekaliście. Na razie mało konkretów, ale jeszcze trochę i powinniście być zadowoleni. Życzę miłego dnia , skarby.